Η αντίσταση στην ινσουλίνη δημιουργεί πρόβλημα στη ρύθμιση του σακχάρου. Αυτό φαίνεται στο πρωινό σάκχαρο νηστείας όταν αυτό είναι > 100. Η κατάσταση αυτή περιγράφεται και ως διαταραχή ανοχής στη γλυκόζη. Το 40% των ατόμων με αντίσταση στην ινσουλίνη θα αναπτύξουν Σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2 μέσα σε 5 με 10 χρόνια, ενώ οι υπόλοιποι θα συνεχίσουν να έχουν αντίσταση στην ινσουλίνη με ρυθμισμένο όμως το σάκχαρο. Η συνοσηρότητα με άλλες καταστάσεις όπως παχυσαρκία, δυσλιπιδαιμία και υπέρταση είναι πολύ συνηθισμένη στα άτομα με αντίσταση στην ινσουλίνη. Επιπλέον η αντίσταση στην ινσουλίνη συνδυάζεται με αυξημένες πιθανότητες ανάπτυξης της στεφανιαίας νόσου.